မထင္မွတ္ဘဲဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အဆဲခံလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။စိတ္ထဲလည္းမခ်ိမဆန္႕ၿဖစ္သြားတယ္။စိတ္ေတြလည္း အရမ္း
ညစ္သြား တယ္။စိတ္ေလတယ္ ဆိုရင္ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။Blog ေတာင္ေရးခ်င္စိတ္ကုန္သြားတယ္။တစ္ခါတစ္ေလ က်ေတာ့
လူတစ္ခ်ိဳ႕ ကခက္တယ္ဗ်။သူမ်ားစိတ္ဆင္းရဲ မွာစားလို႕ေကာင္းအိပ္လို႕ေကာင္းၿဖစ္တဲ့ လူေတြကေတာ္ေတာ္ေလးကို
စိတ္ဓါတ္ေအာက္တန္းက်တယ္ဗ်ာ။ဘာၿဖစ္လို႕မ်ားသူမ်ားအကိ်ဳးစီပြား ပ်က္စီးသြားမွာကိုလိုလားေနက်လည္းဆိုတာ
က်ေနာ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုစဥ္းစားရခက္ေနတယ္။က်ေနာ္ေတာင္ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း တရားရသြားတယ္ဗ်။
စိတ္ေလေလနဲ႕ ဟိုႏႈိက္ဒီႏႈိက္ ႏိႈက္ရင္း(ကပိုက္ႏႈိက္မဟုတ္) စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထြက္လာတယ္ဗ်။ စာအုပ္နံမည္က
"စင္ၾကယ္ေသာစိတ္"အဲဒီစာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီးေတာ ထြက္ၿခင္စိတ္ေတာင္ေပါက္သြားတယ္။ဘယ္လိုဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္အဲစာအုပ္
ေလးအတြက္ေၾကာင့္က်ေနာ္စိတ္ညစ္ေနတာေတြေၿဖေဖ်ာက္နုိင္ခဲ့တယ္။ေနာက္ၿပီးက်ေနာ့အကို ေတြၿဖစ္တဲ့ကုိၾကီးပီေက
ကိုၾကီးတေစ၊ကိုၾကီးၿပည့္စံု၊ကိုကေ၀ တို႕ကက်ေနာ့ကိုႏွိမ့္သိမ့္ေပးခ့ဲ တယ့္အတြက္ေက်းဇူးဘဲဗ်ာ။အဲဒီၤစာအုပ္ေလး မွာ
က်ေနာ္ဖတ္ခဲရတာေတြကို စိတ္ညစ္ေနတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကို ၿပန္ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ေဟာေတာ္မူမယ္...(ေတာထြက္ေတာ့
မည့္ေလသံၿဖင့္) ;)
တိမ္မ်ားေနာက္သို႕လိုက္ၿခင္း
တကယ္ခ်မ္းသာတာက ဘာလဲ။ကိုယ္လိုခ်င္တာမရရင္ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူးလို႕က်ဳပ္တို႕ေတြးေလ့ရွိၾကတယ္။
လမ္းေပါင္းတစ္သန္းရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းတံခါးေပါက္ကိုဘယ္လို ဖြင့္ရမွန္း မသိတာနဲဲ႕ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာ၀တၳဳ
ေတြ ေနာက္လိုက္ေနၾကရတာကိုး။တကယ္ခ်မ္းသာေပ်ာရႊင္မႈေနာက္လိုက္ ေလေလ မေပ်ာ္ရႊင္ ေလေလ။က်ဳပ္မွာ ခင္ဗ်ားတို႕
ကိုေၿပာၿပဖို႕ ပံုၿပင္တစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ေတာင္ထိပ္ ေပၚကက်ဆင္းလာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုရဲ႕ ပံုၿပင္ပဲ။စမ္းကေတာ ငယ္ငယ္ရြယ္
ရြယ္၊ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းနဲ႕ လယ္ေတြဆီေရာက္ေတာ့ အေၿပးမၿမန္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စမ္းကေလးဟာ"ၿမစ္"ၿဖစ္လာတယ္။ၿမစ္က ငယ္ရြယ္နု
ပ်ိဳတဲ့စမ္းေခ်ာင္း လိုေတာ့ၿမန္ၿမန္မေၿပးနိုင္ဘူးေပါ့။
ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေႏွးေႏွး စီရင္းမိုးေကာင္းကင္ထဲကတိမ္ေတြကိုသူၿမင္တယ္။တိမ္ေတြ အေရာင္စံု အေသြးစံု ပံုသ႑ာန္အစံု နဲ႕
အမ်ားၾကီးပဲ။မၾကာမီဘဲ တိမ္ေတြေနာက္ေၿပးလိုက္ရင္း ၿမစ္စာသူ႕အခိ်န္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစေတာ့တာေပါ့။ဒါေပမယ့္တိမ္ ေတြ
ကၿငိမ္ၿင္ိမ္ေနတာ မဟုတ္ ဟုိသြားလိုက္ဒီလာလိုက္မို႕ သူ႕မွာလည္း ဟိုသြားလိုက္ဒီလာလိုက္နဲ႕ ေၿပးေနရေတာ့တာေပါ့။ဘယ္
တိမ္ကမွသူနဲ႕ အတူေနခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးလို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ၿမစ္က၀မ္းနည္းတာေပါ့။ငိုတာေပါ့။
တစ္ေန႕ေတာ့ေလၿပင္းတိုက္တာေၾကာင့္ တိမ္ေတြအားလံုးဟာ ေၿပးၿပီးမရွိေတာ့ဘူး။ေကာင္းကင္ၾကီးပဲ က်က္သေရရွိရွိၿပာလြင္
ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္တိမ္ေတြမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သူ႕ဘ၀ဟာ ဆက္ေနဖို႕မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႕ ၿမစ္ကေတြးတယ္
ၿပာၿပာလြင္လြင္ ေနတဲ့ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ ႏွစ္သက္စရာပဲလို႕ သူမွမသိတာကိုး။ေကာင္ကင္ၾကီးဟာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ဗလာ
ဟင္းလင္းၾကီးၿဖစ္လို႕ သူကၿမင္တာကိုး။ သူ႕ဘ၀ဟာ ၿဖင့္အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ၿမစ္ကေတြးတာေပါ့။
အဲဒီမွာစိတ္ဆင္းရဲ လြန္းလို႕သတ္ေသခ်င္သတဲ့။ဒါေပမယ့္ၿမစ္ဆိုတာ သူကိုယ္သူသတ္ေသလို႕ ဘယ္ရမွာတုန္း။တစ္စံုတစ္ရာရယ္
လို႕ၿဖစ္ရွိၿပီးရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ေကာင္ၿဖစ္လို႕မရဘူး။ၿမစ္က တစ္ညလံုးငိုတာဘဲ။ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ကမ္းစပ္ကိုရိုက္တာေပါ့။
အင္း.....ၿမစ္သူဆီမွာသူၿပန္လာတာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ဘဲ။ အရင္ကေတာ့သူကိုယ္တိုင္က အေ၀းေၿပးေနရတာခ်ည္း။ အတြင္းမွခ်မ္း
သာကိုမရွာဘဲ အၿပင္မွာလိုက္ရွာေနသကိုး။ ပထမဆံုး သူ႕ဆီသူ ၿပန္ကိုယ့္မ်က္ရည္ သံေတြရဲ႕ အသံနားေထာင္ၿပီးမွ သူေတြ႕ရွိတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ တိမ္ေတြနဲ႕လုပ္ထားပါလား။
ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္။တိမ္ေတြေနာက္ ေၿပးလိုက္ခဲ့ရတယ္။ တိမ္ေတြမရွိရင္ သူမခ်မ္းသာနိုင္ဘူးလို႕ေတြးခဲ့လို႕။ သူကိုယ္တိုင္က်
ေတာ့ တိမ္ေတြနဲ႕လုပ္ထားပါလား။သူရွာေနတာ ေတြကသူ႕ ဆီမွာရွိၿပီးသား။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ အဲသလိုအရာၿဖစ္နိုင္တယ္။"ပစၥဳန္ပၸန္၊သည္ေနရာဆီ" ၿပန္လာတတ္ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့အရာေတြ ခင္ဗ်ားမွာရွိၿပီးသား
လို႕ခင္ဗ်ားသိမယ္။အဲဒီ အရာေတြေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ဖို႕ မလိုဘူး။
ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္တဲ့ ၿမစ္ၿပင္ေပၚမွာ ေရာင္ၿပန္ဟပ္ေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကိုၿမစ္က သတိထားမိတယ္။ၿပာၿပာလြင္
ေနတဲ့ေကာင္းကင္ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ၿငိမ္းခ်မ္း ဘယ္ေလာက္တည္ၾကည္ ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္တဲ့ လွတဲ့ ၿပာတဲ့ေကာင္းကင္လဲ။
ၿမစ္မွာခ်မ္းသာပီတိနဲ႕ၿပည့္သြားတယ္။ၿမစ္အေနနဲ႕ ဒီတစ္ခါပထမဆံုး အၾကိမ္ ေကာင္းကင္ကိုၿမင္နိုင္တာ။ အရမ္တုန္းက တိမ္ေတြ
ေနာက္ကိုဘဲသူလိုက္ခဲ့တာ။ေလးနက္တည္ၾကည္ ၿပာလြင္တဲ့ အစဥ္သၿဖင့္သူကိုယ္တိုင္ၿဖစ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္းကင္ရဲ႕တည္ရွိမႈကိုလံုး၀
လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ မိေပသကိုး။ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္းဆိုတာ တည္ၾကည္ခိုင္ၿမဲ မႈနဲ႕လြတ္လပ္မႈနဲ႕ အက်ယ္အ၀န္းရွိမႈ နဲ႕ၿပဳလုပ္ထားတာ
သူမွ မသိဘဲကိုး။ၿမစ္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြခံစားမႈေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း နဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းသိုေၿပာင္းလဲသြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေလနဲ႕အတူတိမ္ေတြၿပန္ေရာက္လာတယ္။ယခုေတာ့ၿမစ္ဟာတိမ္ေတြကို တြယ္တာတဲ့စိတ္နဲ႕မၾကည့္ဘဲေန
နိုင္ၿပီ။သူက ဥေပကၡာၿပဳနိုင္ၿပီ။တိမ္တစ္ခု လာတိုင္း လာတိုင္းမဂၤလာဘဲေဟ့လို႕ ႏႈတ္ဆက္တယ္။တိမ္ေတြထြက္သြားတိုင္းလညး္
လံုး၀၀မ္းမနည္းဘဲနဲ႕ ေနာက္ေတာ့ေတြ႕ၾကတာေပါ့ကြာလို႕ ေၿပာတယ္။သူလြပ္လပ္ေရးဟာ သူ႕ေပ်ာ္ရႊင္ၿခမ္းေၿမ့ၿခင္းရဲ႕ အဓိကအ
ေၿခခံဘဲလို႕ ယခု သူသိၿပီကိုး။"ရပ္ေန"ဖို႕ သူသင္ခဲ့ၿပီ။ ေၿပးမေနဖို႕ သူသင္ခဲ့ၿပီ။
တစ္ညေတာ့အံၾသံစရာ သူၾကံဳရတယ္။ လ၀န္းၾကီး ၿပည့္ၿပည့္ ၀၀ၿမစ္ၿပင္မွာေပၚမွာ ေပၚလာတာ....သူအလြန္၀မ္းသာတာေပါ့။လနဲ႕
ဒီတစ္ခါေတာ့ေရာက္ဖို႕ေပါက္ဖို႕ အေသာ့မႏွင့္ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးလွ်က္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးတယ္။
က်ဳပ္တို႕အားလံုး ဟာၿမစ္ေတြဗ်။
သစ္ခ္နတ္ဟန္
ေမာင္ထင္ ၿမန္မာဘာသာၿပန္သည္။
